Hayat oyle bir sey ki....
Zaman geliyor cok cok kotu duygulara, dusuncelere kapiliyor insan....
Resimler, hayaller, yasanmisliklar birden paramparca olabiliyor...
Ben cok yoruldum, sanki hicbir sey olmamis gibi ertesi gun ise gitmekten, arkadas arasina cikmaktan, icimde firtinalar birbiriyle kavga ederken disarda her sey sutlimanmis gibi davranmaktan yoruldum...
Neden boyle?
Neden, neden, neden...?
Allahim, sana ne bir sitem ne de bir darginlik hissediyorum. Hatta cektigim aci dolayisiyla yasadigimi hissediyor ve sana sukrediyorum.
Ama boyle olmasindan hem yoruldum hem de biktim cok..
Yoruluyor, tukeniyor ve bitiyorum...
Kayip, neden hep kaybediyorum? Kurunun yaninda yasi de neden yakiyorum elimde olmadan...?
Nazli bir kugu gibi kaybediyorum:
Bu hayat cok zormus be Tanrim.... Seni cok seviyorum, ama cok zormus be Tanrim.....