Bu aksam Boston'da yakin bir arkadasimin nisanlisinin dogum gunu yemegi vardi evlerinde. Ben de oraya davetliydim. O arkadaslarimin evindeki davete, Northeastern'dan arkadasim olan ve tatli mi tatli bir kizlari olan cift arkadaslarim da katilmislardi. Oncelikle Allah o bebegi nazarlardan saklasin..
Neyse, guzel bir aksam, yemekler, ickiler, sohbet, eglence, kahkahalar, paylasimlar bolca idi...
Ben bir seye dikkat ettim. Bu evli ve 14 aylik bebegi olan cift arasinda oyle bir sirt sirta vermislik, oyle bir simsiki bag vardi ki aralarinda, bunu gormemek imkansizdi resmen..!
Yani bebekle ilgilenirken, birinin yemek yemesi, oburunun bebekle ilgilenmesi, daha sonra bu islemin kisi degistirmesi mi diyeyim, uyutulmasi sirasindaki uyumda mi diyeyim, ya da bebegin gelir ya da giderken sarilip sarmalanmasiyla ilgili mi diyeyim, hepsinde ama hepsinde bu ciftin arasinda oylesi kemiklesmis, adeta "ailelesmis" bir guven vardi ki, bunu disardan bakan bir goz olarak ben bile hissedebildim rahatlikla.
Daha sonra dusundum, boylesi bir simsiki kenetlenmisligin arkasinda ne olabilir diye?
Cevap cok basitti, ve ben bu cevabi cok iyi biliyordum:
SEVGI !!!
Evet, bu iki insan birbirini seviyordu.. Ama adam gibi seviyordu, simsiki seviyordu, birbirilerini gercekten sevmislerdi. Birbirileri ile mutlu olacaklarini biliyor, bu yonde adim atiyor ve bunda da basarili oluyorlardi.
Kendime baglayacagim yine :)
Dusunuyorum da, ben ilk sevgilim olan insanla ayni boylesi bir sevgi icinde oldugumuzu dusunmusum. Buna cok inanmisim ve gelecege dair planlarimi, hayallerimi bu sekilde kurmusum, duzenlemisim resmen...
Ne oldu? Sonuc belli, birakildim, terkedildim.
Bu blog'da son yazdiklarim sanki ayrilik acisi cekiyormusum da buraya dokuyormusum gibi oldu. E ben bu blogu kendim icin yaziyorum ki zaten, kimseden korktugum ya da kimseye begendirmek gibi bir derdim yok, sadece yazmak istediklerimi yaziyorum. O yuzden benim disimdaki okuyucular ne dusunurse dusunsun ama ben ne dusundugumu ve ne hissettigimi cok iyi biliyorum.
Ben bu gordugum ciftteki baglilik, karsilikli guven, ve ortak sorumlulugun paylasimi konusunda da hayatimda olan insani hicbir sekilde yuzustu birakmayarak, son derece bilincle ve sorumlulukla, hatta ve hatta bu ornek verdigim ciftten bile daha guzel bir sekilde bu guven paylasimini yasayabilecegimi ve yasatabilecegimi dusunuyordum. Dusunmekten de ote, buna cok inaniyordum.
Cunku ben oyle boyle degil, oyle bir sevmistim ki, kisa, orta ve uzun vadede hep hayatimi paylastigim kisi ile mutlulugu arttirmak ve zorluklari beraber asmak uzerine kurgulayacaktim her seyi.
Cok sevdigim icin de, cok guclu olacaktim, cok buyuk yuklerin altindan kalkabilecektim...
O kadar basitce harcandi ki bu...
Oylesine busbuyuk bir ic-guc; oylesine kocaman bir enerji; ve tabi ki hepsinin temeli olan essiz bir sevgi bende idi, ve onun soylemlerine gore onda da mevcut idi...
Ne aci ki, sadece bendeymis...
Sadece bendeymis!!
Ne aci ama di mi! Ilk ve ikinci asik oldugumda oldugu gibi hep icimde imis bu sevgi, sadece tek tarafliymis....
Bu acinin icimde her yeni kisi ile artmasi cok yoruyor beni; ama iste bambaska aktiviteler ile atlatmaya, yok saymaya calisiyorum.
Lanet olsun ki, buyumek bu iste.. Acilar hakkaten de insani olgunlastiriyor.
Buyuyorum.........